Amaç: COVID-19’un akut evresini takiben, hastalığın şiddet düzeyinden bağımsız olarak birçok hastada uzun süreli fiziksel ve nöropsikiyatrik semptomlar ortaya çıkmıştır. Yorgunluk, depresif semptomlar ve bilişsel bozukluklar gibi temel sorunlar, psikososyal işlevsellik ve yaşam kalitesi üzerinde olumsuz etkilere neden olmaktadır. Bu çalışma, COVID-19 nedeniyle hastaneden taburcu edilen bireylerde, bir yıl sonrasında bilişsel bozukluklar ve depresyonun varlığını ve bunların yaşam kalitesi üzerindeki etkilerini araştırmayı amaçlamaktadır. Gereç ve Yöntem: COVID-19 nedeniyle hafif-orta şiddette hastalık geçiren ve hastanede yatarak tedavi gören hastalardan, taburculuktan 12 ay sonra değerlendirmeye katılmaları istenildi. COVID-19’dan iyileşmiş toplam 60 birey, bilişsel işlevler, depresif semptomlar ve yaşam kalitesi açısından değerlendirilmiş ve yaş ve eğitim düzeyine göre eşleştirilmiş, COVID19 enfeksiyonu geçirmemiş sağlıklı bir kontrol grubu ile karşılaştırılmıştır. Bulgular: Taburculuktan 1 yıl sonra, Montreal Bilişsel Değerlendirme ölçeğine göre COVID-19 hastalarının %21,7’sinde bilişsel bozukluk tespit edilmiştir, buna karşın kontrol grubunda bu oran yalnızca %3,3’tür. Yaşam kalitesi alanları genel olarak gruplar arasında benzerdir. Depresif semptomlar, COVID-19 hastalarında yaşam kalitesi alanlarını etkileyen ana faktör olarak belirlenmiştir. Sonuç: Taburculuk sonrası bir yıl boyunca bilişsel bozukluklar devam edebilse de, hafif-orta şiddette hastalık geçiren hasta grubunda yaşam kalitesi üzerinde olumsuz bir etkisi bulunmamıştır. Ancak depresif semptomlar, yaşam kalitesinin temel göstergeleri olarak tespit edilmiştir.
Purpose: Following the acute stage of COVID-19, many patients have experienced persistent physical and neuropsychiatric symptoms, regardless of the severity of the illness. Key concerns like fatigue, depressive symptoms, and cognitive impairments have a detrimental effect on psychosocial functioning and quality of life. This study aims to explore cognitive impairments and depression one year after discharge from the hospital for COVID-19, along with implications for quality of life. Materials and Methods: Patients hospitalized with COVID-19 with mild-moderate disease severity were asked to participate in a 12-month follow-up evaluation. A total of 60 individuals who had recovered from COVID-19 were examined for cognitive functions, depressive symptoms, and quality of life. They were then compared to a healthy comparison group, matched for age and education, who had not been infected with COVID-19. Results: After 1 year following discharge, cognitive impairment was noted in 21.7% of COVID-19 patients, based on The Montreal Cognitive Assessment, while only 3.3% of the non-COVID-19 control group exhibited the same. Quality of life domains were largely comparable across groups. Depressive symptoms were identified as the main factor affecting quality of life domains in COVID-19 patients. Conclusion: Despite the potential for cognitive impairment to last for up to a year following hospital discharge, it does not seem to have a negative effect on the quality of life in our group of patients with mild-to-moderate disease severity. However, depressive symptoms were found to be the key indicators of quality of life.
